گلستان سعدی:منّت خداى را عزّوجلّ كه طاعتش موجب قربت است و به شكر اندرش مزيد نعمت. هر نفسى كه فرو مى‏رود، ممدّ حيات است و چون برمى‏آيد، مفرّح ذات؛ پس در هر نفسى دو نعمت موجود است و بر هر نعمتى شكرى واجب. از دست و زبان كه برآيد كز عهده شكرش به درآيد